Katarzyna Michalak - Czarny Książę

Nie miałam w swoich czytelniczych planach zapoznawania się z tą powieścią. Po niezbyt udanym spotkaniu z "Mistrzem" stwierdziłam, że nie warto sobie zawracać głowy erotykami napisanymi przez panią Michalak, ponieważ i tak nic z dobrego tego nie wyniknie. Polemizowałabym również z tym, czy książki tej autorki można w ogóle nazwać erotykami, bo jak na mój gust to mają one z tym gatunkiem tyle wspólnego co ja z fizyką jądrową. Ciekawość zwyciężyła jednak nad rozsądkiem i takim właśnie sposobem do moich rąk trafiła najnowsza publikacja polskiej powieściopisarki. 

"Czarny Książę" opowiada swoim czytelniczkom historię niespełna osiemnastoletniej Konstancji. Dziewczyna w wyniku pewnych zdarzeń została oddana na służbę ciotce Klarze, która darzyła ją nieukrywaną nienawiścią. Otrzymawszy obskurną celę zamiast wygodnego pokoju musiała być na każde zawołanie swojej opiekunki. Ani przez chwilę nie pomyślała jednak, że starsza kobieta przygotowuje dla niej coś specjalnego. Dwa miesiące po zamieszkaniu w jej domu, nastolatka została zabrana przez nią na coś w rodzaju imprezy. Konstancją zaczęła się interesować większość mężczyzn zamieszkujących ich Miasto. Klara jednak postanowiła oddać bratanicę w ręce Czarnego Księcia - księcia Maksymiliana Romanowa, który od pierwszego wejrzenia zakochał się w głównej bohaterce i obiecał sobie, że zrobi wszystko, by niedalekiej przyszłości ją poślubić.

Najnowsza publikacja Katarzyny Michalak strasznie mnie zawiodła i gdybym wiedziała, że okaże się ona tak beznadziejna to w ogóle nie zabierałabym się za jej czytanie. Powstanie tej książki jest dla mnie niczym więcej jak zwyczajną kpiną. Osobiście wychodzę z założenia, że jeśli się czegoś nie potrafi to lepiej tego nie robić wcale. Oczywiście są liczne wyjątki od tej reguły i bardzo szanuję ludzi, którzy ucząc się się na własnych błędach starają się dojść do perfekcji, ale bez przesady. Od jakiegoś czasu obserwuję tendencję tej autorki do tworzenia coraz to gorszych powieści. Mam wrażenie, że w tym wszystkim nie chodzi już o jakość rodzących się historii, a o zwyczajną ilość, która dość sowicie może wzmocnić konto pisarki. Bardzo często zastanawiam się, gdzie jest ta Michalak od książek takich, jak: "Poczekajka", "Lato w Jagódce", czy też "W imię miłości". Czy nie warto jest odchodzić od utartych przez siebie schematów i tworzyć powieści na miarę powyższych tytułów? Wydaje mi się, że według niektórych liczy się tylko i wyłącznie produkcja na akord. No i oczywiście to, że zdaniem autora książka powinna się podobać, bo jeśli jednak nie przypadnie ona do gustu to pojawia się wielka obraza majestatu i udawanie, że problemu nie ma. Sama osobiście przekonałam się o tym na własnej skórze, jak po jednej z recenzji dowiedziałam się, że autorka nie ma zamiaru polemizować z kimś takim jak ja. Jestem również świadoma tego, że nikt mnie nie zmusza do czytania wszystkich powieści, które są wydawane przez powieściopisarkę, jednak chyba wciąż mam nadzieję, że przypomni ona sobie czasy swojej prawdziwej świetności.

Wracając do treści "Czarnego Księcia" powiem tylko tyle, że dawno nie czytałam tak beznadziejnej powieści. Co prawda czytało się ją stosunkowo szybko i o dziwo nie miałam ochoty, by odłożyć ją z powrotem na półkę, jednak o pomstę do nieba woła w niej niemalże wszystko. Nikogo chyba nie zdziwił fakt, że Konstancja okazała się kolejną bohaterką-idiotką, która stosunkowo często robiła sobie "dobrze", albo marzyła o tym, by Czarny Książę wziął ją jak najprędzej. Komizm całej sytuacji polegał na tym, że niemalże za każdym razem, gdy coś takiego się wydarzyło, osiemnastolatka zaraz leciała do ołtarzyka, by żałować za grzechy. Komedia, a nie erotyk! Jeśli natomiast chodzi o wątek kryminalny to powiem tylko tyle, że wiązałam z nim ogromną nadzieję. Myślałam, że chociaż on postawi na nogi całość tego utworu i dzięki niemu będę mogła powiedzieć o tej pozycji literackiej coś pozytywnego. Niestety tak się nie stało i jestem z tego powodu bardziej niż wściekła. Autorka w połowie książki zdradza swoim czytelnikom zabójcę i tak naprawdę cała reszta jest już bez sensu. Nie ważne, że można byłoby to pominąć na kilka różnych sposobów. Najlepiej jest zepsuć odbiorcom całą zabawę związaną z wymyśloną przez siebie intrygą i przejść do opisywania kolejnych wątków, którym odebrano wszystko co mogłoby być w nich najpiękniejsze. Jednym słowem wstyd! Nie wspomnę już o tym, że pisarka strasznie zbezcześciła również wątek historyczny. Na drugi raz proponowałabym dość dokładnie zapoznać się z prawdziwymi losami obranych przez siebie bohaterów, a dopiero później dopisywać do nich wydarzenia, które pozostają fikcją literacką. 

Przeczytałam w swoim życiu wiele kryminałów, obejrzałam setki seriali i filmów kryminalnych, nigdy jednak nie spotkałam się z tak żałosnymi aresztowaniami. Rozumiem, że powieść napisana przez Katarzynę Michalak ma miejsce w XIX wieku, jednak miałam nadzieję, że chociaż w tej kwestii autorka będzie miała dla swoich czytelników choć odrobinę litości. No i oczywiście zakończenie. Zapoznam się jeszcze z kilkoma publikacjami tej autorki i chyba sama zaproponuje jej, by wynajmowała sobie kogoś do tworzenia końcówek swoich historii. Jak zwykle akcja przez cały utwór wydaje się być strasznie powolna, a przez ostatnich kilka stron szaleje ostre tornado i zbyt wiele z tego nie wynika. Książka ginie śmiercią tragiczną i nawet jeśli cała reszta była niczego sobie, to ostatnie strony niszczą wszystko. W moim odczuciu "Czarny Książę" w ogóle nie powinien ujrzeć światła dziennego. Osobiście nie polecę go nikomu z moich znajomych, a i tu na blogu będę go szczerze odradzać. W końcu "Gra o Ferrin" znalazła godnego siebie następce, który zrzucił ją z piedestału najbardziej beznadziejnych i niedorzecznych książek Katarzyny Michalak. Oczywiście szanuję również zdanie czytelników, którzy tą powieścią są wręcz zachwyceni, chociaż na LC zdążyłam już zaobserwować, że takich osób jest stosunkowo mało i dominują raczej bardzo słabe oceny, więc coś w tym chyba musi być. Mam nadzieję, że polska powieściopisarka weźmie sobie w końcu co serca rady swoich czytelników i zamiast pisać na akord, zacznie w końcu o wiele bardziej dopracowywać swoje "córeczki" i w niedalekiej przyszłości zachwyci nas czymś na miarę "Poczekajki", czy chociażby pierwszych dwóch tomów "Sklepiku z Niespodzianką".

Moja ocena: 1/10 

*cytat pochodzi z książki Katarzyny Michalak pt.: "Czarny Książę"