Bettina Belitz - Pożeracz snów

"Pożeracz snów" jest pierwszą - wydaną w Polsce - książką, która została napisana przez niemiecką autorkę Bettinę Belitz. Zanim jednak sięgnęłam po lekturę tej powieści, to dosyć długo zastanawiałam się nad tym, czy aby na pewno powinnam zabrać się za jej czytanie. Znalazłam bowiem w sieci mnóstwo opinii na jej temat. Większość z nich była niezwykle kuszących i wręcz nakazywała mi podjąć wyzwanie, inne zaś tego stanowczo odradzały. Dopiero recenzja napisana przez Kalio utwierdziła mnie w przekonaniu, że jeśli nie podejmę tego ryzyka, to nigdy nie dowiem się, jak to będzie w moim przypadku.

Elizabeth Sturm jest zwyczajną nastolatką, która wraz z rodzicami przenosi się z zaludnionej Koloni na wieś w lasach Westerwaldu. W nowym miejscu dziewczyna czuje się bardzo zagubiona i samotna. Mimo szczerych chęci nie potrafi się odnaleźć w nowym miejscu, a co za tym idzie - strasznie tęskni za swoimi przyjaciółkami. Wszystko do czasu, gdy w życiu głównej bohaterki pojawia się tajemniczy mężczyzna, który ratuje ją podczas trwania burzy. Z biegiem czasu okazuje się, że owy nieznajomy skrywa w sobie jakąś tajemnicę. Mimo to, że Ellie odczuwa strach przebywając w towarzystwie Colina, to nie jest w stanie odmówić sobie kolejnych spotkań z nim. To właśnie one dodają jej sił i sprawiają, że jej życie nie jest tak beznadziejne, jakby się wydawać  mogło...

"Pożeracz snów" to książka, która pozwala czytelnikowi zagłębić się w świecie, w którym nie spotkamy się z obrzydliwie pięknymi wampirami, czy też chorobliwie zazdrosnymi wilkołakami. Mamy za to postać jeszcze bardziej tajemniczą i nieobliczalną, która będzie starała się odsunąć od siebie główną bohaterką, a w głębi serca będzie czuć, że wcale tego nie chce. Podobnie zresztą było i w przypadku postaci wykreowanych przez amerykańską pisarkę Stephenie Meyer. Dziwnym trafem cały ten zabieg prawie w ogóle mi nie przeszkadzał. Przez kilkadziesiąt pierwszych stron fabuła książki ciągnęła się niemiłosiernie, jednak potem wszystko wróciło do normy i bez zbędnych irytacji mogłam oddać się lekturze powieści.

Bettina Belitz posługuje się niezwykle lekkim i przyjemnym dla oka piórem, które nie powinno sprawiać problemu potencjalnym czytelnikom. W całości tekstu nie znalazłam przesadniej sielanki, jednak główna bohaterka potrafiła mocno zaleźć mi za skórę. Być może to moja wina ale naprawdę nie przepadam za osobami, które z jednej strony wydają się być bezpośrednie, a z drugiej bywają strasznie naiwne. Nie mniej jednak spotkanie z powieścią uważam za całkowicie udane, a czas spędzony na jej czytaniu okazał się być niezwykle sympatycznym. Z czystym sumieniem polecam ją więc wszystkim tym, którzy maja ochotę spędzić kilka godzin z niezobowiązującą pozycją literacką.


Wydawnictwo ZnakEmotikon, czerwiec 2011
ISBN: 978-83-240-1534-4
Liczba stron: 507
Ocena: 7/10