Stosik 18/2011

Zgodnie z obietnicą postanowiłam przedstawić Wam stosik, który uzbierał się podczas miesiąca mojej nieobecności. Oczekiwałam wtedy na jeszcze kilka paczek i bardzo cieszę się, że wszystkie one czekały na mnie tuż po upragnionym powrocie.

1. "Zagubiony heros" R. Riordan

2. "Inne okręty" R. Pawlak

3. "Babskie gadanie" I. Pietrzyk

4. "Prawo matki" D. Chamberlain

5. "Letni domek" M.Willet

6. "Pamiętnik" N. Sparks

7. "Kolory tamtego lata" R.P. Evans

8. "Tabu" C. Hill

9. "Król demon" C.W. Chima

Powieści, których tytuły przekreśliłam zostały już przeze mnie przeczytane i wkrótce możecie spodziewać się ich recenzji. Jeśli zaś chodzi o "Babskie gadanie" to powiem, iż strasznie jestem ciekawa lektury tej książki. Los tak chciał, że autorka tego dzieła wykłada język rosyjski na moim Uniwersytecie i tak się składa, że prawdopodobnie ten język w tym roku rozpoczynam. Zaczynam mieć malutkiego pietra.

Wszystkim tu zebranym obiecałam, że przybliżę nieco Wam nieco szerzej mój miesięczny pobyt w Dąbkach. Co prawda nie należę do osób, które uwielbiają luksusy, jednak to co działo się na tamtejszych ośrodkach uważam za jedną wielką porażkę. Na pierwszym z budynków byłoby całkiem znośnie, gdyby nie fakt, że toalety znajdowały się na podwórku, a ponad pięćdziesięcioosobowa musiała się myć pod dwoma prysznicami, które również znajdowały poza budynkiem. Właściwie to znajdowały się na jego terenie, jednak żeby dojść do swoich pokoi należało przespacerować się trasą, która znajdowała się pod gołym niebem. Kilka osób w ten sposób nam się przeziębiło, a na kąpiele musieliśmy dziennie przeznaczyć około trzech godzin. Przez całe to zamieszanie nie mogliśmy uczestniczyć w imprezach wieczornych, które organizowane były na drugim ośrodku... Kierownictwo wyszło nam co prawda na przeciw i stwierdziło, że koloniści nie muszą myć się codziennie. Pomijam już fakt, że drzwi frontowe od każdego z pokoi nie znajdowały się wewnątrz korytarza, a po prostu od strony podwórza, więc dzieciaki miały swobodne pole do popisy, jeśli chodzi o wychodzenie z ośrodka. 

Na drugim turnusie zostałam przeniesiona na ośrodek, który uważałam za nieco lepszy od tego, w którym znajdowałam się dotychczas - nic bardziej mylnego. Tym razem dzieciaki przebywały na budynku, gdzie jedyne wyjście prowadziło przez korytarz, jednak w pokojach trzyosobowych poupychane było po pięć łóżek. Gdy wchodziło się do pomieszczeń, to już na pierwszy rzut oka było widać, że czwórka dzieci co noc spała niemalże razem, ponieważ przerwy między łóżkami wynosiły góra po pięć centymetrów. Rodzice grup szczecińskich zgłosiły wszystko do kuratorium i po odpowiedniej kontroli zarządzono, że z piątek zostaną zrobione czwórki. To z kolei przyczyniło się do tego, że wychowawcy grup poznańskich musieli przenieść się na inny budynek. Pani kierownik pytana o całe zdarzenie stwierdziła, że mogą oni podziękować opiekunom grup szczecińskich, ponieważ zachciało im się mniej licznych pokoi. Super, pięknie, ślicznie! I tak za każdym razem, gdy w grę wchodziło dobro dzieci. Nic nie można się odezwać, bo przecież kolonie sponsorowane są przez kuratoria oświaty i ośrodki opieki społecznej. Szkoda tylko, że koloniści lepiej traktowani byli na ośrodku wynajmowanym przez obcych ludzi, niż na tym, którego właścicielem był syn głównego organizatora kolonii. Beznadziejna sytuacja widoczna była także podczas posiłków, które bardzo często bywały zimne, ani nawet nie miewały smaku. Pomijam już fakt, że kilkukrotnie zdarzyło się, że dla dzieci brakło zupy. Rozumiem, że każda placówka ma wytyczone normy, których się trzyma, jednak ilekroć jeździłam na kolonię (czy to jako uczestnik, czy jako wychowawca), to zupy zawsze było pod dostatkiem. W końcu w 85% składa się ona z wody? A jak z obsługą? No cóż... Kelnerki nie dość, że z niektórymi poprzechodziły na "ty", to w dodatku zamiast zająć się swoją pracą, to wolały sms'ować i robić milion różnych rzeczy. Zdarzyło się nawet, że pani obsługująca sklepić w sposób wulgarny wyrażała się do kolonistów. Spytacie zapewne, czy tego typu problemy zgłaszane były p. Kierownik? Oczywiście, że tak... Z tym jednak zastrzeżeniem, iż w niedługim czasie należało spodziewać się szefowej kuchni, która wyrażała swoje zdanie na ten temat i dalej było to samo. Jednym słowem - śmiech na sali i sto złotych renty. 

Na całe szczęście miałam bardzo fajną kadrę, która wspierała się na każdym kroku i nie było nawet mowy o nieprzyjemnościach. Podobnie sytuacja miała się do kolonistów, którzy stanęli na wysokości zadania i drobnych zatargów, motywowali nas do dalszej pracy. Po raz kolejny nie żałuję, że wzięłam pod swoje skrzydła grupę najstarszych chłopców. Shreki - byliście cudni :) Oj no dobra! Wiem, że nazwa naszej grupy brzmiała Marcepany! Pozdrawiam Was serdecznie! Nie zapominajmy również o Jakubie, który dzielne podczytuje to co tutaj piszę ;)