Katarzyna Michalak - W imię miłości

Książki Katarzyny Michalak można kochać lub nienawidzić i bynajmniej nie ma to żadnego związku z poruszaną przez autorkę tematyką. Chodzi tu raczej o nadzwyczajne szybkie tempo pracy autorki, która niewątpliwie odbija się na jakości wydawanych przez nią dzieł, choć bez wątpienia znajdą się osoby uważające, że wcale tak nie jest. Wydaję mi się, iż tak naprawdę punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Nigdy nie oceniam gustów czytelniczych innych Moli Książkowych, ponieważ zdaję sobie sprawę z tego, że każdy z nas jest inny i potrzebuje do szczęścia czegoś innego, jednak nie oszukujmy się, istnieją również takie osoby, które podświadomie będą wychwalać danego autora ze względu na utrzymywany z nim kontakt. 

Wieloletnie doświadczenie udowodniło mi, że w sumie to jest jedyny sposób, by taka znajomość trwała. Wystarczy jedna negatywna opinia, a niektórzy z polskich autorów potrafią obrazić się do tego stopnia, że nie zwracają nawet uwagi na to, że obrabiają tyłek danemu blogerowi z jego bardzo dobrym znajomym. Inni jeszcze grupa pisarzy ma w naturze błyskawiczne usunięcie nieschlebiających im czytelników ze wszystkich możliwych komunikatorów, a co poniektórzy nawet roszczą sobie prawo do tego, by wybierać blogerom strona, na które mogą oni wchodzić, a które czym prędzej powinni znielubić tylko dlatego, że opublikowano na nich niesprzyjający dla nich post. Wróćmy jednak do faktycznego tematu dzisiejszej opinii, a mianowicie do kilku słów dotyczących mojego spotkania z jedną z bestsellerowych powieści pani Katarzyny Michalak. 

Dziesięcioletnia Ania nie ma łatwego życia. W odróżnieniu od innych dzieci, nie może sobie pozwolić na beztroską zabawę ze swoimi rówieśnikami, ani nawet na napełnianie swojego brzuszka pysznymi obiadkami autorstwa mamy. W jej domu to właśnie ona została obarczona wszystkimi obowiązkami, ponieważ rodzicielka bohaterki ciężko zachorowała, a ojciec ją porzucił. Pewnego dnia matka Ani zostaje zabrana do hospicjum, a dziewczynka w obawie przed zabraniem jej do domu dziecka, decyduje się odnaleźć dom człowieka, który przed wielu laty wyrzucił je obie za drzwi. Dziesięciolatce dość trudno jest się zaadaptować do nowej sytuacji i bynajmniej nie pomaga jej w tym wyjątkowo złośliwa kuzynka, która robi wszystko co w swojej mocy, by uprzykrzyć życie nieakceptowanego przez nią członka rodziny. Jakie tajemnice kryje przed wnuczką jej dziadek? Dlaczego w tak niegodziwy sposób zachował się on wobec najważniejszych kobiet w swoim życiu? Jaką rolę w całej tej historii odegra ojciec dziewczynki i czy uda mu się dojść do porozumienia ze swoją dziesięcioletnią córką?

"W imię miłości" dane było mi przeczytać na przełomie lipca/sierpnia 2013 roku, jednak w dalszym ciągu pamiętam towarzyszące mi wówczas emocje. Dzięki tej powieści ponownie uwierzyłam w to, że Katarzyna Michalak jeśli tylko się postara to jest w stanie napisać naprawdę przyzwoitą książkę, która skłania człowieka do licznych refleksji, a jednocześnie pobudza w nim wytwarzanie się endorfin. Strasznie żałuję, że nie wszystkie pozycje literackie tworzone przez tę pisarkę mogę pochwalić i polecić swoim znajomym, bo po prostu nie wszystkie na to zasługują. Jakość tworzonych przez nią historii jest bowiem uzależniona od poziomu rozbudowania planu wydawniczego na dany rok. Oczywiście jestem świadoma tego, że podobne zdanie powtarzam w dzisiejszym poście już po raz drugi, ale naprawdę tęsknie za powieściami tej autorki, które momentami były lekkie i niezobowiązujące, jednak przez cały ten czas znajdowały się na dość fajnym poziomie. Po niezbyt udanym "Mistrzu" i "Sklepiku z Niespodzianką. Lidka" polska pisarka ponownie powróciła na dobry tor i choć sytuacja ta nie trwała zbyt długo, ponieważ niedługo potem na rynek wydawniczy trafiły dużo słabsze pozycje literackie, to cieszę się, że miałam okazję przeczytać "W imię miłości". Książka ta bowiem w stosunkowo fajny sposób ukazuje nam cierpienie dziecka, które o wiele za wcześnie zmuszone jest do usamodzielnienia się i walki o lepsze jutro. Bardzo podziwiam Anię i jej determinację w dążeniu do postawionego sobie celu, ale zachowanie tej dziewczynki świadczy również o wielkiej mocy bezwarunkowej i zarazem szczerej miłości najmłodszych istot tego świata do swoich bliskich. Chociażby dla tych dwóch niezwykle mocnych akcentów tej książki należałoby czym prędzej ją przeczytać i zastanowić się nad tym, jak wiele dzieci znajduje się w podobnej sytuacji, a my nie robimy na dobrą sprawę niczego, by im pomóc, chociażby poprzez okazanie im swojego wsparcia.

Moja ocena: 8/10